سیامک بهرامی:
یکی از علتهای زمان از دست رفته پرنده برای رسیدن به مقصد میتوان به نوسانات مغناطیس زمین که توسط ستارگان وخورشید ایجاد میشود و همینطور نقش چشم در تعیین جهت حرکت با توجه به مغناطیس زمین میتوان اشاره کرد :
کبوتر علاوه بر داشتن قطب‌نمای داخلی با استفاده از گیرنده‌های نوری و فعل‌و‌انفعالات شیمیایی درون چشم‌ها قادر به رؤیت میدان مغناطیسی زمین و تعیین ارتفاع و جهت حرکت هستند.
اگرکبوتر در معرض میدان مغناطیسی قوی قرار بگیرد، مسیر حرکت را تغییر خواهد داد
در پرندگان، اولین‌بار محققان بلورهاى مغناطیسى را در کبوترهاى نامه‌بر کشف کردند. تعداد زیادی گلوله کوچک سرشار از آهن درون پایانه‌هاى عصبى موجود در پوست داخلی منقار بالایی این پرندگان وجود داشت.
نور و اثر نیروی مغناطیسی روی فعل‌و‌انفعالات شیمیایی دربدن پرنده
تابش نور می‌تواند رادیکال‌های آزاد را ایجاد کند و میدان مغناطیسى قادرست اسپین یا جهت چرخش جفت رادیکال‌ها را تغییر دهد. در نتیجه سرعت فعل‌و‌انفعال‌های شیمیایی که بخشی از آنها را رادیکال‌های آزاد به عهده دارند، تغییر خواهد کرد.
تشکیل این جفت الکترون رادیکال به نور نیاز دارد این فرایند در چشم‌های پرنده صورت میگیرد. از سوی دیگر هیچ ماده شناخته‌شده‌ای در چشم برای این کار وجود نداشت. بیش از 2 دهه طول کشید تا نیاز پرنده به طیف نوری سبز-آبی برای مهاجرت و وجود Cryptochrome -نوعی گیرنده نوری در گیاهان وجانوران - توانست این معمای پیچیده را حل کند.
این گیرنده تنها در چشم راست پرنده کشف شده و با بستن این چشم میتوان قدرت رؤیت امواج مغناطیسی و توانایی مهاجرت را از آنها گرفت.
گیرنده‌های مغناطیسی تعبیه شده بالای منقار این پرندگان بیشتر به شدت میدان مغناطیسی حساسیت دارند و گیرنده‌های درون چشم وظیفه مسیریابی را به عهده خواهند داشت.
در طبیعت پرنده از تمامی سرنخ‌های موجود در دنیای پیرامون از میدان مغناطیسى زمین گرفته تا خورشید، ستارگان، بوها، مناظر و حتی صدای برخورد امواج با صخره‌ها استفاده خواهد کرد.
حسین عابدی
دوشنبه 5 تیر 1396 14:30:6
عالی عالیه این برنامه ممنون